Żywotnik olbrzymi (Thuja plicata)
Żywotnik olbrzymi – posiada gęstą regularną koronę, która zakończona jest wąskim wierzchołkiem. „Olbrzymy” są długowieczne, szybko rosną i mają stożkowaty pokrój. Żywotnik olbrzymi z rodziny roślin jaką są krzewy ozdobne może osiągnąć szerokość 2 metrów i długość 10 metrów. 6-cio milimetrowe, spłaszczone łuski znajdują się na płaskich gałązkach ułożonych wzdłuż pędów w dwóch szeregach. Z wierzchu są one ciemnozielone i błyszczące, od spodu zaś niebieskawe, z wyraźnym białym wzorem. Szyszki tego gatunku są zielone, jajowate i osiągają ok. 1, 5 centymetra długości, na co składa się ilość 10-12 łusek.
„Żywotnik olbrzymi, jak sama nazwa wskazuje, jest gatunkiem żywotników, który osiąga najwyższą wysokość spośród wszystkich odmian. Z tego też powodu drzewo iglaste świetnie sprawdza się na żywopłoty. Rośnie bardzo szybko, rocznie wzrasta nawet o ok. 40 cm, a jego ostateczna wysokość, w polskim klimacie, może osiągnąć nawet 30 metrów.
Ogromny żywotnik olbrzymi w ogrodzie
Żywotniki olbrzymie, poza niebotycznymi wysokościami jakie osiągają, są też mrozoodporne, dzięki czemu zimą, przyprószone śniegiem, wyglądają niezwykle okazale. Dodatkowo żywotniki olbrzymie rosną bardzo długo, nawet kilkaset lat. Pień drzew iglastych ma bardzo efektowny, czerwonawy kolor, ponadto jest niezwykle wdzięczne w obróbce. Z tego względu Indianie z Ameryki Północnej chętnie wykorzystywali drewno żywotników olbrzymich do wyrobu kanu. Do tej pory surowiec jest użytkowany w tokarstwie i snycerstwie. Liście drzew iglastych są trujące. Gałęzie żywotników olbrzymich są gęste, pokrywają pień niemal do samej ziemi, formując koronę całego drzewa w kształt stożka. Liście drzew iglastych są ciemnozielone cały rok, posiadając przy tym wysokie walory dekoracyjne.”
Wszystkie odmiany żywotnika olbrzymiego przyjmują pokrój stożkowaty. A wyodrębnione gatunki to między innymi: „Atrovirens” (łuski ciemnozielone, od spodu matowe z białym nalotem), „Can-Can” (łuski ciemnozielone, błyszczące, młode przyrosty złocistożółte), „Excelsa” (łuski ciemnozielone, błyszczące, ułożone dosyć luźno), „Jan” (łuski złocistożółte, błyszczące), „Kórnik” (łuski intensywnie zielone z żółtymi końcówkami), „Rogersii” (łuski drobne, złocistożółte, wewnątrz krzewów ciemnozielone), „Zebrina” (łuski intensywnie zielone ze złocistymi, poprzecznymi paskami).