Żywotnik wschodni (Thuja orientalis/ Platycladus orientalis)

Żywotnik wschodni to zwykle wielopniowe drzewo o zaokrąglonym, krzaczastym pokroju, którego wysokość sięga 10 metrów. Korona jest ułożona stosunkowo luźna, stożkowata, a u starszych okazów przyjmuje kształt jajowaty. Ułożone niemal pionowo gałązki są po obu stronach jasnozielone, w ziemie brązowozielone. Na głównych pędach znajdują się dłuższe łuski z odstającym wierzchołkiem, natomiast na bocznych gałązkach są one płaskie i mocno przylegają. To jak będzie rósł zależy od umiejętności ogrodnika.

Żywotniki wschodnie posiadają największe szyszki z całego rodzaju żywotników, czy też tuj. Są one bardzo ładne, jajowate, składają się z 4-8 łusek i osiągają do 2 centymetrów długości.

Również ten gatunek rozróżniamy pod względem kształtów.

Żywotnik wschodni

Żywotnik wschodni to najmniejszy spośród wszystkich gatunków tuj. Jego maksymalna wysokość to 10 metrów, przy czym dość wolno rośnie. Drzewo iglaste jest najmniej popularną odmianą żywotników w Polsce, ponieważ wykazuje najmniejszą spośród nich mrozoodporność, dlatego też nie jest częstym wyborem jako roślina ogrodowa. Żywotnik wschodni najlepiej przyjmie się w cieplejszych rejonach kraju, gdzie zimy są mniej srogie, a zimny wiatr w najmniejszym stopniu zagraża roślinie ozdobnej.

Nieco wymagający żywotnik wschodni – krzew ozdobny

Żywotnik wschodni pochodzi z terenów Japonii i Chin. Charakteryzuje się kulistym kształtem korony liści. Gałęzie drzewa iglastego są delikatne, długie i wzniesione ku górze. Ich kolor jest soczyście zielony, czym wyróżniają się na tle innych krzewów ogrodowych, lecz niestety często brązowieją na zimę. Jest to spowodowane niecałkowitą mrozoodpornością żywotników wschodnich, które preferują cieplejszy klimat. Owocem drzew iglastych są duże szyszki, zbudowane z brązowych łusek. Ciekawe jest to, że żywotniki wschodnie często wytwarzają więcej niż jeden pień.

Występują odmiany jajowate takie jak: „Aurea Nana” (łuski delikatne, jasnozielone), „Elegantissima” (łuski złocistożółte, później żółtawe lub jasnozielone, zimą na końcach czerwonawobrązowe) czy „Justyna” (pędy gęsto ustawione, delikatne, jasnozielone)

Kolumnowe: „Pyramidalis Aurea” (łuski żółtozielone, zimą miedziane lub brązowe) czy „Smolin” (łuski żywozielone, zimą brązowiejące).